Rdza grochu

 

 

Jest to choroba grzybowa, w niektórych latach notowana w dość dużym nasileniu zarówno na plantacjach grochu w czystym siewie, jak i w mieszankach. W Polsce choroba występuje rzadko, głównie na plantacjach, w których groch wysiany został późno. Jej objawy występują na liściach, łodygach, a czasem na strąkach grochu. W lecie tworzą się na nich jasnobrunatne, pylące poduszeczki — skupienia zarodników letnich rdzy. W tym samym czasie lub nieco później wykształcają się obok nich prawie czarne, pylące skupienia zarodników zimowych. Silnie porażone liście grochu przedwcześnie zamierają i opadają, co wpływa ujemnie na plon. Rdza grochu wymaga do swego rozwoju dwóch gatunków roślin żywicielskich. Na wiosnę rozwija się na wilczomleczu, wywołując zniekształcenia roślin (cienkie, żółte pędy pozbawione kwiatostanów, skrócone i zgrubiałe liście). Zarodniki wytworzone na tej roślinie zakażają groch. Grzyb zimuje na resztkach porażonych roślin. Zapobieganie i zwalczanie. Zwalczanie rdzy grochu polega na usuwaniu i niszczeniu resztek pożniwnych po zbiorze grochu, usuwaniu z sąsiedztwa plantacji i niszczeniu wilczomleczu wraz z częściami podziemnymi. Aby uniknąć wczesnego zakażenia roślin, zaleca się możliwie wcześnie wysiewać groch.

 

 

Zapobieganie i zwalczanie.

Zapobiega się chorobie przez eliminowanie źródeł infekcji. W tym celu należy po zbiorze grochu usuwać z pola resztki roślin. Zaleca się także niszczenie w otoczeniu plantacji porażonych wilczomleczy. Ważną rolę w zapobieganiu chorobie odgrywa wczesny siew grochu. W przypadku zaobserwowania objawów choroby należy jak najwcześniej rozpocząć ochronę chemiczna. Do opryskiwania używa się fungicydów zawierających mankozeb: Dithane M-45 80 WP, Penncozeb 80 WP, Sancozeb 80 WP.