Furazyjne więdnięcie grochu

 

 

To choroba grzybowa występująca w głównych rejonach uprawy grochu. Rozwojowi choroby sprzyja wysoka temperatura powietrza powyżej 25oC oraz niedobór wody w glebie. Przy silnym porażeniu rośliny zasychają i zamierają. Nasilenie choroby obserwuje się zwłaszcza w okresie od końca czerwca do połowy lipca. W przypadku porażenia roślin bez objawów choroby obniżce ulega plon strąków. Obserwujemy placowo występujące więdnięcie i zasychanie roślin na polu. Najpierw zaczynają zasychać dolne liście, potem górne, które żółkną, brunatnieją, skręcają się i w końcu zamierają. Grzyb zatyka i niszczy wiązki przewodzące naczyń (po przekrojeniu dolnej części łodygi widoczne jest ich zbrunatnienie), przez co dopływ asymilatów i wody jest zablokowany. Czasem łodyga na zewnątrz pozostaje zielona. W efekcie rośliny więdną i charakterystycznie zagina się ich wierzchołek. Zamierają też poszczególne pędy, czasem całe rośliny – szczególnie przy niedoborze wody i silnym porażeniu. Plantacje żółkną. Na ogół rośliny nie zawiązują strąków, ale gdy choroba przebiega w sposób bardziej łagodny, rośliny mogą je wykształcić. Nasiona są niewielkie, plon niski ilościowo i jakościowo. Zebrane nasiona nie mają plam i przebarwień, są mniejsze, cechuje je słabszy wigor, wyrosłe z nich siewki łatwo ulegają zgorzelowym porażeniom.

 

 

Zapobieganie i zwalczanie.

Objawy choroby widoczne są zarówno na nasionach, jak również na siewkach, liściach, łodygach, strąkach oraz na systemie korzeniowym. Charakterystycznym objawem fuzaryjnego więdnięcia grochu jest placowe więdnięcie roślin, a także żółknięcie liści, które zamierają i opadają. Zapobieganie rozwojowi choroby polega na uprawie odmian odpornych na chorobę oraz przestrzeganiu zasad płodozmianu. Ponadto zaprawianie nasion zaprawą Maxim 025 FS chroni rośliny głównie w początkowych fazach przed zgorzelą siewek i zmniejsza wrażliwość na atak patogenów w późniejszych fazach.